Twee fantastische dagen
“Het waren twee fantastische dagen….”
Zo begon de jongste dochter haar toespraak op de Essenhof in Dordrecht in juli dit jaar tijdens het afscheid van haar vader, mijn schoonvader. Die twee dagen sloegen op zijn verblijf in ons hospice op kamer Giessen. Hij heeft die korte tijd zelf nog min of meer zo benoemd en de familie heeft het ook zo ervaren. Maar mijn familie had dit eigenlijk niet direct verwacht. Dat verwonderde mij dan weer.
Mijn schoonvader, die met zijn 89 jaar inmiddels op was en vond dat hij geen kwaliteit van leven meer had. Die lag te verpieteren in een noodkamer van de thuiszorg in een woonzorgcentrum. Hij had dit scenario niet bedacht. Iedereen in het woonzorgcentrum doet en deed daar zijn/haar best, dat staat absoluut vast, maar het was simpelweg geen goede plek om dood te gaan. En zo kwam hij op maandag 14 juli in kamer Giessen in ons hospice in Papendrecht terecht.
Hij vond het een verademing. Hij voelde zich welkom en omringd met geduld en de liefde en warmte die hij eerder miste. Zijn naar Canada geëmigreerde jeugdvriend, die halsoverkop naar Nederland was gevlogen en het liefst bij hem in bed was gekropen, week nauwelijks van z’n zijde. Hij op zijn beurt was verbouwereerd dat in Nederland zulke plekken bestaan, een plek waar je op je eigen manier kunt overlijden.
Het verblijf in het hospice bleek dus maar kort. Al in de nacht van dinsdag op woensdag overleed hij. De jongste dochter was erbij. We zijn als familie ontzettend dankbaar dat deze plek op ongeveer de laatste dag van zijn leven toch nog werd bereikt. En ook vooral dat de nachtzorg ‘s nachts de familie heeft gebeld.
En ik, ik dacht wel een beetje te weten hoe het voor een familie moet zijn als een familielid bij ons te gast is. Nou, ik kan zeggen dat het verblijf van mijn schoonvader echt een nieuwe dimensie heeft toegevoegd. En ik ben natuurlijk trots dat mijn familie aan anderen zo lyrisch over ons hospice vertelt. Maar ik ben me ook zeer bewust van mijn en onze missie om de mogelijkheid van verblijf in ons/een hospice toch nog meer onder de aandacht te brengen. Want hoe is het mogelijk dat zelfs mijn eigen familie dit niet voor ogen had?
Gerdine, zorgvrijwilliger in hospice De Cirkel locatie Papendrecht